Franse Kreidler racers.

Franse Kreidler racers.

Bron: Het Motorrijwiel Nr 74, 2005
Auteur: WIM HEEROMA
Foto's: Wim Heeroma


Al heel wat jaartjes gingen er geruchten dat twee Van Veen Kreidlers ergens in Zuid Frankrijk in een kelder zouden staan. De locatie werd steeds in dezelfde omgeving geduid, maar niemand wist de naam van de eigenaar. Totdat eind mei 2004 iemand de naam Romero noemde. Nazoeken leverde 299 Romero's in het betreffende departement op. Die allemaal afbellen was onbegonnen werk. Toen bleek op de motorbeurs van Frontignan iemand de naam te kennen als zijnde van een verzamelaar van motoren en auto's. Dat leverde een telefoonnummer op en - hebbes! Ja, hij was de man van de Kreidlers, maar geen Van Veen, maar een Kreidler Monocoque en een Kreidler 'poutres' (buizenframe). En nee, ze waren zeker niet verkocht, dat zouden vader en zoon Romero van hun levensdagen niet doen. Maar ze mochten wel bekeken en gefotografeerd worden. Daar liet Wim Heeroma geen gras over groeien. Al de volgende dag stond hij zenuwachtig voor de deur. Een Kreidler met een gewoon plaatframe is tenslotte ook een monocoque... het zou dus ook wel eens kunnen tegenvallen...



Geen Van Veen, maar toch...
François Romero bleek de vader van de eigenaar te zijn. Een man die zijn dromen kon realiseren via zijn zoon. Geboren in het dorpje Le Poujol sur Orb maakte hij reeds op twaalfjarige leeftijd de omgeving onveilig met een 500 cc Terrot. Dat moest noodgedwongen samen met een wat ouder vriendje omdat hij niet alleen kon stoppen: dan zou hij omvallen. Dus reed het vriendje als ze bijna thuis waren hem met een noodgang voorbij, stapte bij huis vlug af en ving de jeugdige motorcoureur in de dop op door zijn motorfiets in evenwicht te houden tot François van de Terrot was geklauterd. François droomde ervan coureur te worden, maar helaas en als zo vaak, de middelen waren er niet. Maar toen later zijn zoon Gilles de motoritus ook bleek te bezitten, werd - met pijn en moeite - een motorzaak gesticht: Moto 2000. Als broodwinning voor vader en zoon, maar met het doel om Gilles te kunnen laten racen. In Gilles had hij een goede monteur in huis, want deze had namelijk bij Honda France gewerkt.

Zo werd een eerste 50 cc racer aangeschaft, een Kreidler Scrab. De Scrab heeft in Frankrijk een zekere faam als rijwielgedeelte voor de Kreidler blokken, maar ook de blokken werden er geprepareerd. Dit is een ambachtelijk bedrijfje in Parijs, dat nog steeds bestaat als Scrab Compétition, met Randy de Puniet, van de hedendaagse Grand Prix, in het team. Gilles Romero begon met een luchtgekoelde vijfbak, wel roterend. Veel deuken in pakjes boter werden er niet mee gereden; dat kwam pas toen de vijfbak watergekoeld werd gemaakt en een zesde versnelling kreeg. De Scrab-frames zijn totaal anders dan de Van Veen frames. En in de loop van de jaren zijn er ook verschillende soorten Scrab frames gebouwd.



Gilles specialiseerde zich in een vorm van racen die in Nederland niet denkbaar zou zijn: courses de côtes, ofwel bergraces. Er werd dan een parcours uitgezet over de openbare weg van drie tot vier kilometer en dat ging dan vooral omhoog. Kunst dus om als eerste boven te komen. Dat vereiste veel vermogen en gearingen die total anders waren dan bij gewone wegraces: kijkend naar het achtertandwiel komen we dan op 46 tanden! Terwijl je er normaal misschien 32 op zou hebben. In plaats van 14 tanden voor zaten er dan 13 op. Dan moest ie echt wel omhoog willen gaan!

Na de Scrab Kreidler kwam er nog een ander type bij: nog mooier, inderdaad een prachtig monocoque frame zoals bij Bultaco gemaakt werd, ook weer met een zesbak Kreidler blok er onder met alles er op en aan: dus vloeistofkoeling, roterend, droge koppeling. Ja, hier stonden dan wel geen Van Veen Kreidlers, maar net iets andere, zeer appetijtelijke, racers te verstoffen. Hier kon je alleen maar enigszins verbijsterd naar kijken.



De machine met het monocoque frame heft een wel zeer merkwaardige gelijkenis met de Bultaco racers, maar is toch niet geheel hetzelfde. Bultaco heeft een aantal productiemachines gemaakt maar is daar weer mee gestopt. Het is niet ondenkbaar dat een van de Bultacoframes weer met kleine variatie is nagemaakt. Hij heeft deze machine via een vriend gekocht bij Lazzarini, de Italiaanse wereldkampioen. Mogelijk heeft deze een aantal van die frames gekocht dan wel laten maken en ze voorzien van Kreidler blokken. Tenslotte reed Lazzarini ook met de Kreidlers. Ook de kuip heeft merkwaardig veel overeenkomst met de Bultaco's, sterker nog, onder de groene lak is de rode Bultaco lak nog duidelijk te herkennen.

Hoe dan ook, dit verhaal heeft ook de nieuwsgierigheid van Kreidler replicabouwer Nick Leeflang gewekt en samen met hem is een tweede bezoek gebracht aan Gilles. Daarbij werd nog eens bevestigd dat het hier om authentiek en mooi materiaal ging. In de Scrab-Kreidler zat zelfs een origineel Grand Prix blok. Logisch dus dat dit materiaal niet te koop was.



Gilles, bescheiden kampioen
Deze jongeman was lid van de Motorclub Montpellier. Ging in competitieverband rijden, niet alleen maar de hierboven genoemde bergraces, maar ook normale wegraces. De competitie vroeg veel van vader en zoon. Vrijwel elk weekend op zaterdag de motorzaak sluiten is bedrijfstechnisch niet echt plezierig. Maar men trok het hele land door en dan moest dit wel. François vertelde met smaak hoe Gilles een keer vergeten was de accu voor de ontsteking mee te pakken. Alle motorzaken waren dicht en zonder accu kon niet gereden worden! Dat werd onderweg opgelost.



"Ho pa, zie je dat bromautootje? Die heeft net zo'n accu!" Dus werd gestopt, op de uitkijk gestaan en de accu uit de overdekte brommer, misschien wel van een ouwe invalide man, gesloopt. Er kon gereden worden! Op de terugweg werd de accu er weer ingezet, 100 francs op de bestuurdersplaats gestopt met een briefje waarin uitbundig bedankt werd voor het lenen van de accu. En Gilles werd Frans kampioen van de bergraces en nog eens tweemaal vice-kampioen. Dat is mooie reclame voor je motorzaak, zou je zeggen. Niet voor Gilles. Hij wilde helemaal die dingen niet in de etalage met bekers. Hij weigerde alle interviews: nergens voor nodig. Kortom, er werd geen munt geslagen uit het feit dat Gilles kampioen was geworden. De motoren werden in die tijd geprepareerd door een zekere Benatti uit Nimes. Op een gegeven moment moest de jonge Gilles in militaire dienst. Toen hij er weer uitkwam stond de 50 cc klasse op het punt te verdwijnen. Gilles vroeg zich af of hij dan maar moest overstappen naar de 80 cc. Zover kwam het niet. Hij nam plotseling de beslissing helemaal te stoppen. De racers werd weggezet en dat was dat. En vader François was best opgelucht.



Weer enthousiast
Vader François was inmiddels begonnen met het verzamelen en restaureren van oude motoren en had op een gegeven moment een collectie van 150 motoren staan. Dat werd toch te veel en veel werd weggedaan. Alleen het mooiste is overgebleven en dat zijn voornamelijk Engelse machines uit de jaren '20. Maar ook staat er een De Dion Bouton van rond 1895...

Zoon Gilles wilde niet helemaal het zelfde doen en begon met een collectie Harley-Davidsons en kocht later nog de toen allernieuwste. Op een gegeven moment werd de zaak Moto 2000 verkocht vanwege een scheiding en Gilles ging ergens anders werken. Helemaal vergeten werd de raceperiode echter niet. Gilles reed altijd volledig in het groen: pak, helm, laarzen, handschoenen... Dat pak verkocht hij toen hij stopte, maar een paar jaar geleden heeft hij het terug kunnen kopen. Nee, hij past er niet meer in. Mijn komst heeft Gilles weer laaiend enthousiast gemaakt, omdat ik de nodige Kreidler racedocumentatie meegenomen had, waar driftig in gebladerd werd. Vragen over en weer. En uiteindelijk de toezegging dat de Kreidlers weer lopend gemaakt zouden worden en de afspraak dat we in het najaar ermee gaan rijden.



De grap van het hele verhaal is dat Gilles en ik elkaar bleken te kennen. Toen ik, alweer bijna twee jaar geleden, in Valras Plage een Otus racer kocht was hij daar bij. Hij was de man die de Otus ook had willen kopen, maar net vijf minuten te laat was. En ook toen al wist ik van de Kreidler racers. Dat ik toen dus oog in oog stond met de eigenaar, zonder het te weten, is eigenlijk ongelooflijk. Toch nu maar even voorgesteld de Otus te ruilen voor een Kreidler... niet dus! Die Kreidlers gaan van zijn levensdagen niet meer weg. Als we er nu in geslaagd zijn om hem bij bijvoorbeeld de Coupes Moto Legende volgend jaar mee te laten rijden dan zijn er weer een paar authentieke 50 cc racers toegevoegd aan het rijdend museum. En nu, een paar maanden verder is duidelijk dat Gilles inderdaad zijn Kreidlers prepareert om mee te gaan doen aan de Coupes. Zo zie je maar, zo staat een racer te verstoffen en zo word je weer enthousiast. Het motorvirus gaat nooit echt weg…